Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

maris pontus

  • 1 pontus

        pontus ī, m, πόντοσ, the sea: freta ponti, V.: maris pontus, the great deep, V.: ingens pontus In puppim ferit, a huge sea, V.: longus, H.
    * * *

    Latin-English dictionary > pontus

  • 2 Pontus

    1.
    pontus, i, m., = pontos.
    I.
    Lit., the sea ( poet. for mare): mulserat huc navem pontus, Enn. ap. Prisc. p. 870 P. (Ann. v. 257 Vahl.):

    placidus,

    Lucr. 2, 559:

    pontus Libyae,

    Verg. A. 1, 556:

    caelum undique et undique pontus,

    id. ib. 3, 193 al.:

    aequora ponti,

    Lucr. 1, 8; 2, 772; Verg. G. 1, 469; cf.:

    freta ponti,

    id. ib. 1, 356.—
    II.
    Poet., transf.
    * A.
    The deep:

    maris,

    Verg. A. 10, 377 (a poetic pleonasm, like the Homer. pontos halos poliês, Il. 21, 59).—
    * B.
    A wave of the sea, sea-wave:

    ingens a vertice pontus In puppim ferit,

    Verg. A. 1, 114.
    2.
    Pontus, i, m., = Pontos.
    A.
    Lit., the Black Sea, called in full Pontus Euxinus, Mel. 1, 1, 5; 1, 3, 1; Plin. 4, 12, 24, § 75; Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129; id. Tusc. 1, 20, 45; 1, 39, 94; Val. Fl. 8, 180 al.—
    B.
    Transf., the region about the Black Sea:

    Medea ex eodem Ponto profugisse,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22; Ov. Tr. 5, 10, 1.—
    2.
    In partic., Pontus, a district in Asia Minor, between Bithynia and Armenia, the kingdom of Mithridates, afterwards a Roman province, Verg. G. 1, 58; Cic. Agr. 1, 2, 6; 2, 19, 5; id. Imp. Pomp. 3, 7; Vell. 2, 40, 1; Flor. 3, 6, 8 al.—Hence, Pontĭcus, a, um, adj., of or belonging to Pontus, Pontic:

    mare,

    Liv. 40, 21; Mel. 2, 1, 5; Flor. 3, 5, 18:

    terra,

    Ov. Tr. 1, 2, 94:

    populi,

    Mel. 1, 2, 6:

    pinus,

    Hor. C. 1, 14, 11:

    absinthium,

    Col. 12, 35:

    nuces,

    a kind of hazel-nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88:

    mures,

    ermines, id. 8, 37, 55, § 132; 10, 73, 93, § 200:

    serpens,

    the dragon that watched the golden fleece, Juv. 14, 114:

    radix,

    rhubarb, Cels. 5, 23 fin.;

    also called Rha,

    Amm. 22, 8, 28:

    Ponticus genere,

    Vulg. Act. 18, 2.— As subst.
    (α).
    Pontĭci, ōrum, m., the inhabitants of the province of Pontus, Flor. 3, 5, 12; 23.—
    (β).
    Pontĭcum, i, n., = 2. Pontus, the Black Sea, Flor. 3, 6, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Pontus

  • 3 pontus

    1.
    pontus, i, m., = pontos.
    I.
    Lit., the sea ( poet. for mare): mulserat huc navem pontus, Enn. ap. Prisc. p. 870 P. (Ann. v. 257 Vahl.):

    placidus,

    Lucr. 2, 559:

    pontus Libyae,

    Verg. A. 1, 556:

    caelum undique et undique pontus,

    id. ib. 3, 193 al.:

    aequora ponti,

    Lucr. 1, 8; 2, 772; Verg. G. 1, 469; cf.:

    freta ponti,

    id. ib. 1, 356.—
    II.
    Poet., transf.
    * A.
    The deep:

    maris,

    Verg. A. 10, 377 (a poetic pleonasm, like the Homer. pontos halos poliês, Il. 21, 59).—
    * B.
    A wave of the sea, sea-wave:

    ingens a vertice pontus In puppim ferit,

    Verg. A. 1, 114.
    2.
    Pontus, i, m., = Pontos.
    A.
    Lit., the Black Sea, called in full Pontus Euxinus, Mel. 1, 1, 5; 1, 3, 1; Plin. 4, 12, 24, § 75; Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129; id. Tusc. 1, 20, 45; 1, 39, 94; Val. Fl. 8, 180 al.—
    B.
    Transf., the region about the Black Sea:

    Medea ex eodem Ponto profugisse,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22; Ov. Tr. 5, 10, 1.—
    2.
    In partic., Pontus, a district in Asia Minor, between Bithynia and Armenia, the kingdom of Mithridates, afterwards a Roman province, Verg. G. 1, 58; Cic. Agr. 1, 2, 6; 2, 19, 5; id. Imp. Pomp. 3, 7; Vell. 2, 40, 1; Flor. 3, 6, 8 al.—Hence, Pontĭcus, a, um, adj., of or belonging to Pontus, Pontic:

    mare,

    Liv. 40, 21; Mel. 2, 1, 5; Flor. 3, 5, 18:

    terra,

    Ov. Tr. 1, 2, 94:

    populi,

    Mel. 1, 2, 6:

    pinus,

    Hor. C. 1, 14, 11:

    absinthium,

    Col. 12, 35:

    nuces,

    a kind of hazel-nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88:

    mures,

    ermines, id. 8, 37, 55, § 132; 10, 73, 93, § 200:

    serpens,

    the dragon that watched the golden fleece, Juv. 14, 114:

    radix,

    rhubarb, Cels. 5, 23 fin.;

    also called Rha,

    Amm. 22, 8, 28:

    Ponticus genere,

    Vulg. Act. 18, 2.— As subst.
    (α).
    Pontĭci, ōrum, m., the inhabitants of the province of Pontus, Flor. 3, 5, 12; 23.—
    (β).
    Pontĭcum, i, n., = 2. Pontus, the Black Sea, Flor. 3, 6, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > pontus

  • 4 Pontus

    I ī m.
    1) (sc. Euxīnus) C, VF = Чёрное море
    3) преим. Понт, страна в Малой Азии между Арменией и Вифинией, впоследствии римск. провинция C, V, O etc.
    II pontus, ī m. (греч.) поэт.
    1) глубина, пучина ( maris V)
    2) море (aequora и freta ponti V; transcurrere pontum St)
    3) морской вал (p. ingens in puppim ferit V)

    Латинско-русский словарь > Pontus

  • 5 pontus [1]

    1. pontus, ī, m. (πόντος), I) die Tiefe, maris, Verg. Aen. 10, 377. – II) meton.: A) das Meer (in bezug auf seine Tiefe), Hor. u. Verg. – B) die Meeresflut, ingens, Verg. Aen. 1, 114. – Dav.

    lateinisch-deutsches > pontus [1]

  • 6 pontus

    1. pontus, ī, m. (πόντος), I) die Tiefe, maris, Verg. Aen. 10, 377. – II) meton.: A) das Meer (in bezug auf seine Tiefe), Hor. u. Verg. – B) die Meeresflut, ingens, Verg. Aen. 1, 114. – Dav.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pontus

  • 7 mare

        mare is (abl. mare, O.), n    [1 MAR-], the sea: o maria Neptuni, T.: ut adluantur mari moenia: ventosum, H.: placidum, V.: angustum, straits: numquam es ingressus mare, T.: remenso ire mari, V.: eo mari uti, navigate, Cs.: ros maris (i. e. ros marinus), rosemary, O.: terrā marique omnia exquirere, everywhere, S.: homines terrā et mari missurus, in all directions: terrāque marique acquirenda, i. e. at all hazards, Iu.: in reliquis maribus, Cs.: maris pontus, depths of the sea, V.: maria omnia caelo Miscuit, V.—Provv.: Omnia vel medium fiant mare, i. e. let the world be overwhelmed, V.: clames licet, et mare caelo Confundas, i. e. bluster, Iu.: maria montisque polliceri, i. e. make extravagant promises, S.: in mare fundat aquas, i. e. carry coals to Newcastle, O.—Of single seas: mare nostrum, i. e. the Mediterranean, Cs.: mare superum, the Adriatic: Africum, S.: inferum, the Etruscan Sea: Aegeum, Iu.— Sea-water, salt-water: Chium maris expers, i. e. unmixed, H.: acceptum mare naribus efflant, O.
    * * *
    sea; sea water

    Latin-English dictionary > mare

  • 8 mare

    mare, is, Abl. ī, n. (gotisch marei, ahd. meri), das Meer (Ggstz. terra, u. Ggstz. ager), I) eig.: mare Aegaeum, Cic., Hadriaticum, Caes., Ionium, Liv.: mare Oceanus, Caes. u. Tac.: mare fluctuosum, Plaut.: vadosum, Caes. u. Sen.: mare tranquillum, Plaut., Cic. u.a., lene et tranquillum, Curt.: mare placidum, Verg. u. Plin. ep.: latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, Caes.: nostrum mare, das Mittelländische Meer, Caes.: superum, das obere Adriatische u. Jonische, Cic.: inferum, das Etrurische, Cic.: conclusum, ein Binnenmeer, wie das Mittelländische, im Gegensatz zum offenen Weltmeere, Caes.: clausum, nicht schiffbares, Cic.: maris pontus, Meerestiefe, Verg. Aen. 10, 377: poet. Meeresflut, ibid. 1, 114. – se in mare deicere (vom Schiffe aus), Nep.: mare ingredi, zur See gehen, Cic.: mare turbatius ingredi, Suet.: mare pedibus ingredi, Lact. 4, 15, 21: numquam ingressum esse mare, Ter.: placido od. turbato mari vehi, Plin. ep.: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: mare infestum habere, unsicher machen (v. Seeräubern), Cic.: mari exactum esse, Plin. pan. – poet. übtr., mare aëris, Luftmeer = Luft, Lucr. – mari, zur See, Nep.: terrā marique, terrā et (ac) mari u. dgl., s. terra. – poet., v. einem Hartherzigen, e mari natus, od. mare te genuit, Catull., Tibull. u. Ov. – maria omnia caelo miscere, Himmel u. Erde vermengen = entsetzlichen Sturm erregen, Verg. Aen. 5, 790: mare caelo confundere, Himmel u. Erde vermengen = alles Mögliche versuchen, Iuven. 6, 283. – maria montesque polliceri, sprichw., goldene Berge versprechen, Sall. Cat. 23, 3. – in mare fundere aquas, sprichw., Wasser in einen Brunnen tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – II) meton.: 1) das Meerwasser, Seewasser, vinum mari condire, Plin.: Chium (vinum) maris expers, nicht mit Meerwasser vermischt, Hor. – 2) die Meerfarbe, Plin. 37, 80. – / Ungew. Abl. mare, Varro fr. u.a. bei Charis. 61, 6 sqq. Lucr. 1, 161. Ov. art. am. 3, 94; trist. 5, 2, 20; ex Pont. 4, 6, 46. Lact. de mort. pers. 21, 11: Genet. Plur. marum, Naev. bell. Pun. I. fr. V III. p. 10 ed. Vahlen. – Nbf. Nomin, maris, Corp. inscr. Lat. 5, 3014: Akk. marem, Inscr. in Visconti Mus. Pio-Clem. 1. p. 67 (wo usque ad marem).

    lateinisch-deutsches > mare

  • 9 mare

    mare, is, Abl. ī, n. (gotisch marei, ahd. meri), das Meer (Ggstz. terra, u. Ggstz. ager), I) eig.: mare Aegaeum, Cic., Hadriaticum, Caes., Ionium, Liv.: mare Oceanus, Caes. u. Tac.: mare fluctuosum, Plaut.: vadosum, Caes. u. Sen.: mare tranquillum, Plaut., Cic. u.a., lene et tranquillum, Curt.: mare placidum, Verg. u. Plin. ep.: latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, Caes.: nostrum mare, das Mittelländische Meer, Caes.: superum, das obere Adriatische u. Jonische, Cic.: inferum, das Etrurische, Cic.: conclusum, ein Binnenmeer, wie das Mittelländische, im Gegensatz zum offenen Weltmeere, Caes.: clausum, nicht schiffbares, Cic.: maris pontus, Meerestiefe, Verg. Aen. 10, 377: poet. Meeresflut, ibid. 1, 114. – se in mare deicere (vom Schiffe aus), Nep.: mare ingredi, zur See gehen, Cic.: mare turbatius ingredi, Suet.: mare pedibus ingredi, Lact. 4, 15, 21: numquam ingressum esse mare, Ter.: placido od. turbato mari vehi, Plin. ep.: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: mare infestum habere, unsicher machen (v. Seeräubern), Cic.: mari exactum esse, Plin. pan. – poet. übtr., mare aëris, Luftmeer = Luft,
    ————
    Lucr. – mari, zur See, Nep.: terrā marique, terrā et (ac) mari u. dgl., s. terra. – poet., v. einem Hartherzigen, e mari natus, od. mare te genuit, Catull., Tibull. u. Ov. – maria omnia caelo miscere, Himmel u. Erde vermengen = entsetzlichen Sturm erregen, Verg. Aen. 5, 790: mare caelo confundere, Himmel u. Erde vermengen = alles Mögliche versuchen, Iuven. 6, 283. – maria montesque polliceri, sprichw., goldene Berge versprechen, Sall. Cat. 23, 3. – in mare fundere aquas, sprichw., Wasser in einen Brunnen tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – II) meton.: 1) das Meerwasser, Seewasser, vinum mari condire, Plin.: Chium (vinum) maris expers, nicht mit Meerwasser vermischt, Hor. – 2) die Meerfarbe, Plin. 37, 80. – Ungew. Abl. mare, Varro fr. u.a. bei Charis. 61, 6 sqq. Lucr. 1, 161. Ov. art. am. 3, 94; trist. 5, 2, 20; ex Pont. 4, 6, 46. Lact. de mort. pers. 21, 11: Genet. Plur. marum, Naev. bell. Pun. I. fr. V III. p. 10 ed. Vahlen. – Nbf. Nomin, maris, Corp. inscr. Lat. 5, 3014: Akk. marem, Inscr. in Visconti Mus. Pio-Clem. 1. p. 67 (wo usque ad marem).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mare

  • 10 mare

    is (abl. sg. ī, редко e) n.
    m. nostrum Cs, Sl или internum CsСредиземное море
    m. Oceănus Cs, T или m. externum PMАтлантический океан
    aquas in m. fundere погов. Oзаниматься бесполезным делом
    maria caelo miscēre V или mare caelo confundĕre J погов. — потрясти весь мир, поставить всё вверх дном
    vinum maris expers H — вино, не смешанное с водою (т. е. чистое)
    3) морской берег, взморье (ad m. descendere H; ad m. hospitium habere Pt)

    Латинско-русский словарь > mare

  • 11 Море

    - mare; pelagus (n); pontus; aequor,-oris,n; altum; fretum; salum; sal, salis,m;

    • над уровнем моря - supra mare;

    • по берегу Балтийского моря - ad litora maris Baltici;

    • Мёртвое море - Mare Mortuum;

    • при бурном волнении моря - pelago vetante;

    • бушуещее море - mare non tractabile;

    • ярость (разбушевавшегося) моря - truculenta pelagi;

    • море в сильном волнении, море бушует - fervet aestu pelagus; horrescit mare crebrosque fluctus in littus evolvit; levatur inhorrescens mare, ventoque acriori concitatum fluctus ciet, nautarumque ministeria turbat;

    • море стоит тихо - mare stat ventis placidum;

    • ехать морем - uti mari;

    • расстилающееся внизу море - suppositae undae;

    • выйти в открытое море - vela dare in altum;

    • Черное море - pontus Euxinus; mare Euxinum; mare Nigrum;

    • Красное море - mare Rubrum;

    • Каспийское море - mare Caspi(c)um;

    • тишина моря - tranquillitas maris;

    • переплыть море - perarare pontum;

    • он потонул в море - fluctibus maris absorptus est; aquis maris suffocatus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Море

  • 12 Pontici

    1.
    pontus, i, m., = pontos.
    I.
    Lit., the sea ( poet. for mare): mulserat huc navem pontus, Enn. ap. Prisc. p. 870 P. (Ann. v. 257 Vahl.):

    placidus,

    Lucr. 2, 559:

    pontus Libyae,

    Verg. A. 1, 556:

    caelum undique et undique pontus,

    id. ib. 3, 193 al.:

    aequora ponti,

    Lucr. 1, 8; 2, 772; Verg. G. 1, 469; cf.:

    freta ponti,

    id. ib. 1, 356.—
    II.
    Poet., transf.
    * A.
    The deep:

    maris,

    Verg. A. 10, 377 (a poetic pleonasm, like the Homer. pontos halos poliês, Il. 21, 59).—
    * B.
    A wave of the sea, sea-wave:

    ingens a vertice pontus In puppim ferit,

    Verg. A. 1, 114.
    2.
    Pontus, i, m., = Pontos.
    A.
    Lit., the Black Sea, called in full Pontus Euxinus, Mel. 1, 1, 5; 1, 3, 1; Plin. 4, 12, 24, § 75; Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129; id. Tusc. 1, 20, 45; 1, 39, 94; Val. Fl. 8, 180 al.—
    B.
    Transf., the region about the Black Sea:

    Medea ex eodem Ponto profugisse,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22; Ov. Tr. 5, 10, 1.—
    2.
    In partic., Pontus, a district in Asia Minor, between Bithynia and Armenia, the kingdom of Mithridates, afterwards a Roman province, Verg. G. 1, 58; Cic. Agr. 1, 2, 6; 2, 19, 5; id. Imp. Pomp. 3, 7; Vell. 2, 40, 1; Flor. 3, 6, 8 al.—Hence, Pontĭcus, a, um, adj., of or belonging to Pontus, Pontic:

    mare,

    Liv. 40, 21; Mel. 2, 1, 5; Flor. 3, 5, 18:

    terra,

    Ov. Tr. 1, 2, 94:

    populi,

    Mel. 1, 2, 6:

    pinus,

    Hor. C. 1, 14, 11:

    absinthium,

    Col. 12, 35:

    nuces,

    a kind of hazel-nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88:

    mures,

    ermines, id. 8, 37, 55, § 132; 10, 73, 93, § 200:

    serpens,

    the dragon that watched the golden fleece, Juv. 14, 114:

    radix,

    rhubarb, Cels. 5, 23 fin.;

    also called Rha,

    Amm. 22, 8, 28:

    Ponticus genere,

    Vulg. Act. 18, 2.— As subst.
    (α).
    Pontĭci, ōrum, m., the inhabitants of the province of Pontus, Flor. 3, 5, 12; 23.—
    (β).
    Pontĭcum, i, n., = 2. Pontus, the Black Sea, Flor. 3, 6, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Pontici

  • 13 Ponticum

    1.
    pontus, i, m., = pontos.
    I.
    Lit., the sea ( poet. for mare): mulserat huc navem pontus, Enn. ap. Prisc. p. 870 P. (Ann. v. 257 Vahl.):

    placidus,

    Lucr. 2, 559:

    pontus Libyae,

    Verg. A. 1, 556:

    caelum undique et undique pontus,

    id. ib. 3, 193 al.:

    aequora ponti,

    Lucr. 1, 8; 2, 772; Verg. G. 1, 469; cf.:

    freta ponti,

    id. ib. 1, 356.—
    II.
    Poet., transf.
    * A.
    The deep:

    maris,

    Verg. A. 10, 377 (a poetic pleonasm, like the Homer. pontos halos poliês, Il. 21, 59).—
    * B.
    A wave of the sea, sea-wave:

    ingens a vertice pontus In puppim ferit,

    Verg. A. 1, 114.
    2.
    Pontus, i, m., = Pontos.
    A.
    Lit., the Black Sea, called in full Pontus Euxinus, Mel. 1, 1, 5; 1, 3, 1; Plin. 4, 12, 24, § 75; Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129; id. Tusc. 1, 20, 45; 1, 39, 94; Val. Fl. 8, 180 al.—
    B.
    Transf., the region about the Black Sea:

    Medea ex eodem Ponto profugisse,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22; Ov. Tr. 5, 10, 1.—
    2.
    In partic., Pontus, a district in Asia Minor, between Bithynia and Armenia, the kingdom of Mithridates, afterwards a Roman province, Verg. G. 1, 58; Cic. Agr. 1, 2, 6; 2, 19, 5; id. Imp. Pomp. 3, 7; Vell. 2, 40, 1; Flor. 3, 6, 8 al.—Hence, Pontĭcus, a, um, adj., of or belonging to Pontus, Pontic:

    mare,

    Liv. 40, 21; Mel. 2, 1, 5; Flor. 3, 5, 18:

    terra,

    Ov. Tr. 1, 2, 94:

    populi,

    Mel. 1, 2, 6:

    pinus,

    Hor. C. 1, 14, 11:

    absinthium,

    Col. 12, 35:

    nuces,

    a kind of hazel-nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88:

    mures,

    ermines, id. 8, 37, 55, § 132; 10, 73, 93, § 200:

    serpens,

    the dragon that watched the golden fleece, Juv. 14, 114:

    radix,

    rhubarb, Cels. 5, 23 fin.;

    also called Rha,

    Amm. 22, 8, 28:

    Ponticus genere,

    Vulg. Act. 18, 2.— As subst.
    (α).
    Pontĭci, ōrum, m., the inhabitants of the province of Pontus, Flor. 3, 5, 12; 23.—
    (β).
    Pontĭcum, i, n., = 2. Pontus, the Black Sea, Flor. 3, 6, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Ponticum

  • 14 Meer

    Meer, mare (im allg.). – Oceanus. mare Oceanus (das große Weltmeer). – die spiegelblanke Fläche des Meeres, maris aequor od. aequora: das hohe M., altum (im Ggstz. zur Küste oder zum Hafen): das offene und wogende Meer, salum (σάλος, im Ggstz. zum Hafen): das Mittelländische M., mare medium (das mittlere Meer, Mittelmeer übh.); im engern (in unserm) Sinne, mare nostrum od. internum od. intestinum od. (vom Meer bei Sizilien) mare Siculum: das Schwarze M., Pontus Euxinus; od. bl. Pontus (auch = die Gegend an demselben): das Adriatische Meer, mare Hadriaticum: das Etrurische Meer, mare Etruscum: das Kaspische M., mare Caspium: das Rote Meer, mare rubrum oder rubrum mare (im weit. Sinne der Alten); sinus Arabicus (in unserm Sinne): das Tote Meer, mare mortuum; lacus asphalītes. – am M. gelegen oder auf dem M. – geschehend, maritimus (Ggstz. a mari remotus): im M., marinus: jenseit des M., transmarinus.

    deutsch-lateinisches > Meer

  • 15 litus [1]

    1. lītus (littus), oris, n., I) das Ufer des Meeres, als Küstenstreifen, der das Land nach der Meerseite zu abgrenzt, der Strand, das Gestade (während ora = die Fläche, die sich nächst dem Meere hinzieht, die Küste, ripa = das Ufer des Flusses, vgl. Verg. Aen. 3, 75. Vitr. 2, 9, 14. Ov. met. 1, 42), 1) im allg.: litus arenosum, Mela: directum, curvum, incurvum, Mela: importuosum, Mela: litoris spatium, Plin. ep.: litorum magnus recessus, Plin. ep.: litus insulae (Britanniae), Cic.: litoribus appositae insulae, Mela: alterius orae litora, quā Cilices maritimi colunt, Liv.: municipales, qui sunt circa ripam fluminis Padi et litora maris Adriatici, Vitr.: ut classis quoque invehatur hostium litoribus, Liv.: inhospitale litus incolere, Plin. pan.: litora legere, an den U. hinsegeln, Mela u. Val. Flacc.: naves agero in litus, Liv.: terrae ad occidentem litus exporrigunt, Mela: mare abigit vaste cedentia litora, Mela: Pontus molli circumdatus litore, Mela: certe processerat litus multaque animalia maris siccis arenis detinebat, Plin. ep.: villa pulcherrima imminet litori, Plin. ep.: sensim circumactis curvatisque litoribus mare infunditur, Plin. ep. – Sprichw., litus arare, s. arono. I, a: in litus fundere aquas, Wasser ins Meer tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – 2) prägn.: a) die Gegend am Gestade, die Küstengegend, Küste, cui litus arandum dedimus, Verg.: de electione litorum loqui, Tac. – b) das Gestade als Landungsplatz, Suet. Tib. 40, 1. – II) übtr., das Ufer, der Strand eines Sees, Catull. u. Ov.: eines Flusses, Cic. u. Verg.

    lateinisch-deutsches > litus [1]

  • 16 litus

    1. lītus (littus), oris, n., I) das Ufer des Meeres, als Küstenstreifen, der das Land nach der Meerseite zu abgrenzt, der Strand, das Gestade (während ora = die Fläche, die sich nächst dem Meere hinzieht, die Küste, ripa = das Ufer des Flusses, vgl. Verg. Aen. 3, 75. Vitr. 2, 9, 14. Ov. met. 1, 42), 1) im allg.: litus arenosum, Mela: directum, curvum, incurvum, Mela: importuosum, Mela: litoris spatium, Plin. ep.: litorum magnus recessus, Plin. ep.: litus insulae (Britanniae), Cic.: litoribus appositae insulae, Mela: alterius orae litora, quā Cilices maritimi colunt, Liv.: municipales, qui sunt circa ripam fluminis Padi et litora maris Adriatici, Vitr.: ut classis quoque invehatur hostium litoribus, Liv.: inhospitale litus incolere, Plin. pan.: litora legere, an den U. hinsegeln, Mela u. Val. Flacc.: naves agero in litus, Liv.: terrae ad occidentem litus exporrigunt, Mela: mare abigit vaste cedentia litora, Mela: Pontus molli circumdatus litore, Mela: certe processerat litus multaque animalia maris siccis arenis detinebat, Plin. ep.: villa pulcherrima imminet litori, Plin. ep.: sensim circumactis curvatisque litoribus mare infunditur, Plin. ep. – Sprichw., litus arare, s. aro no. I, a: in litus fundere aquas, Wasser ins Meer tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – 2) prägn.: a) die Gegend am Gestade, die Küstengegend, Küste, cui litus arandum dedimus, Verg.: de electione litorum
    ————
    loqui, Tac. – b) das Gestade als Landungsplatz, Suet. Tib. 40, 1. – II) übtr., das Ufer, der Strand eines Sees, Catull. u. Ov.: eines Flusses, Cic. u. Verg.
    ————————
    2. litus, Abl. ū, m. (lino), das Schmieren, Beschmieren, Bestreichen, Plin. 33, 110 Jan (Detl. situm).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > litus

  • 17 mare

    măre, is ( abl. sing. mare, Varr. ap. Charis. p. 45 and 111 P.; and in Prisc. p. 759 ib.; Lucr. 1, 161; Ov. Tr. 5, 2, 20; id. P. 4, 6, 46; 198; Lact. Mort. Pers. 21, 11; gen. plur. marum, Naev. ap. Prisc. p. 770 P.), n. [root mar-, gleam, glimmer (cf. hals marmareê, Il. 14, 273); Gr. marmaros; Lat. marmor; Sanscr. mīras, sea; Goth. marei; Angl. - Sax. mere; Germ. Meer. Curtius, however, refers these words to root mar-, die; cf. morior, marceo], the sea, opp. to dry land.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: sol, qui Mare, terram, caelum contines tuo cum lumine, Enn. ap. Prob. Verg. E. 6, 31 (Trag. v. 322 Vahl.): indu mari magno, id. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 425 ib.):

    mare infidum,

    Plaut. Trin. 4, 1, 13:

    fluctuosum,

    id. Rud. 4, 2, 5:

    ventosum,

    Hor. C. 3, 4, 45:

    tumultuosum,

    id. ib. 3, 1, 26:

    tumidum,

    Verg. A. 8, 671:

    placidum,

    id. E. 2, 26:

    tranquillum,

    Plaut. Poen. 3, 1, 4:

    vastissimum,

    Cic. Pis. 24, 57:

    vastum atque apertum,

    Caes. B. G. 3, 12:

    profundum et immensum,

    Cic. Planc. 6, 15:

    planum,

    Juv. 12, 62:

    numquam ingressus es mare,

    Ter. Hec. 3, 4, 5:

    mare pedibus ingredi,

    Lact. 4, 15, 21:

    remenso ire mari,

    Verg. A. 3, 144: terrā marique, by sea and by land:

    terra marique acquirenda,

    i. e. at all hazards, Juv. 14, 222; v. terra.—In plur.: maria salsa, Enn. ap. Non. 183, 18 (Trag. v. 145 Vahl.):

    quibus cavernis maria sustineantur,

    Cic. Tusc. 5, 24 fin.:

    in reliquis maribus,

    Caes. B. G. 5, 1, 2.— Poet. as a figure for hard-heartedness:

    te saevae progenuere ferae Aut mare, etc.,

    Ov. H. 7, 39; cf. Cat. 64, 155; cf. also: Nam mare haud est mare; vos mare acerrumum;

    nam in mari repperi, hic elavi bonis,

    Plaut. As. 1, 2, 8 sq.: meretricem ego item esse reor mare ut est;

    quod des devorat, numquam abundat,

    id. Truc. 2, 7, 17 sq. —In apposition with Oceanus:

    proximus mare Oceanum in Andibus hiemarat,

    Caes. B. G. 3, 7, 2; Tac. H. 4, 12; cf.

    also: ecce maris magna claudit nos obice pontus,

    the depths of the sea, Verg. A. 10, 377:

    maria omnia caelo Miscere,

    id. ib. 5, 790.—Prov.: mare caelo miscere, to mingle sea and sky, i. e. to raise a terrific storm, bluster:

    clames licet, et mare caelo Confundas, homo sum,

    Juv. 6, 282:

    quis caelum terris non misceat et mare caelo,

    id. 2, 25: terrā marique aliquid quaerere or conquirere, to search for a thing by sea and land, i. e. everywhere, Plaut. Poen. prol. 105; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9; Sall. C. 13: maria et montes polliceri, to promise seas and mountains, i. e. more than one can perform, id. ib. 23, 2: his qui contentus non est, in mare fundat aquas, pour water into the sea, i. e. fill that which is already full, Ov. Tr. 5, 6, 44.—
    B.
    In partic., of single seas:

    mare nostrum,

    i. e. the Mediterranean Sea, Caes. B. G. 5, 1; Sall. J. 17; Plin. 6, 28, 30, § 126; Luc. 8, 293:

    mare superum,

    the Upper Sea, the Adriatic, Plaut. Men. 2, 1, 11; Cic. de Or. 3, 19, 69; Mel. 2, 4; Plin. 3, 5, 6, § 41; 3, 5, 10 al.: mare inferum, the Etruscan Sea, Cic. l. l.; Att. 8, 3, 5; Mel. l. l.;

    Plin. l. l. al.: mare Aegeum,

    Juv. 13, 246: mare rubrum, v. ruber;

    of a fresh - water lake: Galileae,

    Vulg. Matt. 4, 18.—
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Sea-water, salt-water:

    Chium maris expers,

    unmixed Chian wine, Hor. S. 2, 8, 15 (id est, sine aqua marina, Schol. Acr.); so,

    vinum mari condire,

    Plin. 14, 7, 9, § 73.—
    B.
    The color of the sea, sea-green:

    smaragdi virens mare,

    Plin. 37, 6, 21, § 80. —
    * C.
    Of the air: mare aëris, the sea, i. e. expanse of air:

    id omne Aëris in magnum fertur mare,

    Lucr. 5, 276.—
    D.
    A large vessel:

    bases et mare aëneum,

    Vulg. 4 Reg. 25, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > mare

  • 18 arto

    arto, āvī, ātum, āre (artus, a, um), einengen, I) eig.: a) im Ggstz. zum Lockern, straff anziehen, fest schnüren, frenorum habenas (v. Reiter), Lucan. 1, 143; vgl. equum celerem artato compescere freno, Tibull.: ubi fasciae artatae sunt, Cels.: vitis contineri (gehalten werden) debet vimine, non artari, Plin. – b) im Ggstz. zum Weiten, einengen, gedrängt machen (Ggstz. laxare), α) eine Örtl.: pelagus victas artasse carinas, Lucan.: artatas ponti fauces modica insula claudit, Sil.: forma terrae (Hispaniae) quadrata, nisi quod artantibus (eam) freti litoribus in Pyrenaeum coit, Mela: angustias eas (maris) artantibus insulis parvis, Plin.: ubi primum se artat (Oceanus) Hellespontus vocatur, Propontis ubi expandit; ubi iterum pressit Thracius Bosphorus; ubi iterum effudit Pontus Euxinus, Mela. – m. Angabe wodurch? durch Abl., atria immodicis imaginibus, Mart.: u. im Passiv, et Syriae et Aegypti regna Romanā vicinitate artata, Iustin.: vallum artatur denso fugientium examine, Stat. – β) andere Gegenstände einengen, gedrängtdicht stellen, zusammendrängen, einzwängen, quorum (primordiorum rerum) condenso magis omnia conciliatu artari possunt, Lucr.: transversos fustes spisse, Col.: animam, Lucan.: tam artatum opus, auf so enge Grenzen beschränktes, gedrängtes, Vell.: longior undecimi nobis decimique libelli artatus labor est, das längere Werk des zehnten u. elften Buchs ist von mir zusammengedrängt, gekürzt worden, Mart. – mit Ang. wodurch? durch Abl., quos (libellos) artat brevibus membrana tabellis, Mart. – m. Ang. wohin? durch in m. Akk., cancellos in rugas, Plin.: od. durch bl. Dat., flores canistris, Col. poët.: foramini taleam, Pallad. – γ) eine Pers. einengen = umdrängen, sich rings an jmd. herandrängen, quod occursantium populus te quoque, te immo maxime artaret, Plin. pan. 23, 2 K. – II) übtr.: a) durch od. an etw. binden, artari iuris iurandi religione, Cod. Theod.: artari ad solutionem (Bezahlung), Cod. Theod. – b) einengen, einzwängen, einschränken, beschränken, knapp zumessen, α) der Zahl nach: quam numero artarat annonam, comparcendo laxabat, Pacat. pan.: u. so artata numero felicitas, Vell. – β) der Zeit nach: nonnumquam artare, nonnumquam prorogare tempus (Frist), ICt.: artati temporis spatium, Vell. 1, 16, 2. – prägn., etw. od. jmd. der Zeit nach beschränken, quia dies sollemnis ludum artaverat, die Schule früher geschlossen hatte, Petron. 85, 4. – m. Ang. wodurch? durch Abl., adeo artatum (quod clarum fuit) angustiis temporum, ut etc., Vell. 1, 16, 5: art. poenam tempore (Ggstz. poenam perpetuare), ICt.: art. alqm, jmdm. eine kürzere Frist gewähren (Ggstz. alci largius tempus tribuere), ICt. – c) den Verhältnissen nach, knapp zumessen, fortuna humana fingit artatque ut lubet, Plaut. capt. 304: in praemiis, in honoribus omnia artata, Liv. 45, 36, 3. – u. prägn., alqm od. se, jmd. od. sich (in seinem Tun u. Lassen) einengen, in die Enge treiben, ins Gedränge bringen, ICt. – / Nbf. artio, wov. artivit, Nov. com. 16 u. 41: artiveris, Cato r. r. 40, 3: Imper. artito, Cato r. r. 40, 3 u. 41, 2 3: Infin. artire, Gloss. IV, 311, 10.

    lateinisch-deutsches > arto

  • 19 caeruleus

    caeruleus u. caerulus, a, um (2. caelum), I) dunkelfarbig, dunkelblau, schwarzblau (griech. κυάνεος), als poet. Epitheton des Himmels, des Meeres u. sonstiger damit verwandter Gegenstände (vgl. Thiel Verg. Aen. 7, 198), a) v. Himmel, caeli caerula templa, Enn. fr., u. bl. caerula caeli od. bl. caerula, Lucr. u. Ov., die Bläue, der blaue Dom des Himmels: caerula mundi, v. Weltall, Lucr.: caeruleae bigae, das bläuliche Doppelgespann, Ps. Verg. cir. 38. – b) v. Meere u. v. darauf bezüglichen Pers.u. Dingen: ponti plaga, Lucr.: pontus, aequora, Catull.: mare, Cic. fr.: maris terga, Claud.: Propontis unda, Varr. fr.: campi, Plaut.: aquae, Ov.: u. bl. caerula, ōrum, n., die Bläue des Meeres (= das Meer), Enn. fr. – von Meergottheiten usw. (s. Thiel Verg. Aen. 7, 198 u. die Auslgg. zu Hor. epod. 13, 16), deus, Neptun, Ov.: mater (sc. Achillis), Thetis, Hor. u. Prop.: Psamathe, eine Meernymphe, Ov.: currus (Neptuni), Verg.: equi (Tritonis), Ov. – u. v. anderem zum Meere Gehörigen, puppis, Ov.: via, Plaut. u. Ov. – c) vom Wasser u. v. Flüssen u. darauf bezüglichen Dingen, aquae sunt caeruleae, Sen.: Thybris, Verg.: Addua, Sidon. ep.: amnis, Tibull.: lympha, guttae, Ov. – d) von andern Gegenständen, draco, serpens, Ov.: angues, Verg.: guttae (serpentis), Ov.: vestis, Iuven.: caesios oculos Minervae, caeruleos esse Neptuni, Cic.: Germanorum caerulei et truces oculi, Tac.: lumina Germani, Iuven.: dah. Germanorum pubes, blauäugige, Hor.: u. so Britanni, Mart.: color, Vitr.: color caerulo albidior, Plin. ep. 8, 20, 4. – subst., caeruleum, ī, n., α) übh., das Blaue, aliquid caerulei (im Regenbogen), Sen. n. qu. 1, 3, 4. – β) eine blaue Farbe, Stahlblau, sowohl natürliches als künstliches, Vitr. 7, 11, 1. Plin. 33, 162: dass. caerulum, ī, n., Solin. 15, 28 u. 20, 15. – II) poet. übtr.: A) dunkelgrün, prata, Enn.: cucumis, Prop.: arbor Palladis, Ov. – B) dunkel, dunkelgrau, schwärzlich, vitta, Verg.: infula, Inscr.: equi Plutonis, Ov.: nox, Stat.: panis, Iuven.: puppis (Charontis), Verg.: nubes, imber, Verg.

    lateinisch-deutsches > caeruleus

  • 20 claustrum

    claustrum, ī, n. (claudo), der Verschluß, I) als Verschließendes, a) der Verschluß an Türen, Toren, Kasten usw., der Riegel, Sperriegel, Fallriegel, α) Sing., Caes. Germ. Arat. 197. Apul. met. 5, 2: claustrum evellere, Apul. met. 4, 10. – β) Plur., claves cum clostris, Cato: claves, claustra, Varr. fr., claustra et claves, ICt.: claustra ianuae, Catull.: claustra portae, Frontin.: claustra portarum, Verg., Ov. u. Liv.: arcae claustra, Claud.: claustra ferrea, Sen.: claustra laxare, Verg., relaxare, Ov., revellere, Cic., refringere, Val. Flacc., discutere, Petr.: claustra carceris convellere, Val. Max.: rumpere claustra manu, Verg.: arcae claustra remoliri, Claud.: sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal, unter Schloß u. Riegel gelegt, Cic. – im Bilde, vitai claustra resolvere, Lucr.: obstantia claustra rumpere, Hor.: custodi claustra oris tui, Vulg. Mich. 7, 5. – b) die Sperre eines Hafens, α) Sing., die Sperrkette, claustrum obicere, Curt. 4, 5 (24), 21. – β) Plur., die Sperre = der gesperrte Eingang, ad claustra portus succedere, Curt. 4, 5 (24), 19: et eo minoris molimenti ea claustra esse, Liv. 37, 14, 6. – c) die Klappe auf einer Öffnung, quasi claustra quaedam mobilia, coniventia vicissim et resurgentia, zus. = eine Art Ventile, Gell. 17, 11, 4. – d) der Schlußnagel an einer Kriegsmaschine, claustrum reserat malleo forti perculsum, Amm. 23, 4, 6. – II) als Einschließendes, Einsperrendes, Sperrendes, a) der Verschluß, das Tor, die Mauer, Wand, die Schranken, der Damm usw., α) Sing., intra unum claustrum reservari, Eutr. 10, 1. – β) Plur., ferrea claustra, Torflügel, Mart.: Thebarum claustra, Stat.: claustra thalami, Claud.: claustra Daedalea, das Labyrinth, Sen. poët.: claustra undae, das sperrende Wasser, Sil.: Lucrino addita claustra, Verg.: venti circum claustra (Bergwände) fremunt, Verg.: suis claustris impeditos turbant, durch ihre Verschanzungen, Tac. – im Bilde, die Schranken, eminentia cuiusque operis artissimis temporum claustris circumdata, Vell.: refringere claustra pudoris et reverentiae, Plin. ep.: disiectis nequitiae quā obsidebatur claustris, Val. Max. – b) der Verschluß, als Behälter, sowohl für Menschen, der Gewahrsam, claustris poenalibus contineri, Solin. 1, 124. – als bes. für Tiere, der Behälter, Zwinger, Käfig, diu claustris retentae ferae, Liv.: domitae fractaeque claustris ferae, Plin. pan.: retibus et claustris dilatā morte tenendae ducendaeque ferae, Claud.: leo... abire domo rursusque in claustra reverti solitus, Stat.: fera bestia vincta aut clausa et claustra refringere cupiens, Liv.: ferarum modo, quae claustris aut vinculis teneantur, Liv.: raro unus aut alter de multis milibus claustra patitur, bleibt im Behälter leben, Col. – im Bilde, servitutis humana claustra perrumpere, Sen.: enotuerunt quidam tui versus et invito te claustra sua refregerunt, haben ihren Arrest gesprengt, Plin. ep. – c) der Verschluß als Örtlichkeit, die den freien Ein- u. Ausgang hindert, der Schlüssel, der Paß, claustra montium, die Bergpässe, Tac. hist. 3, 2: claustra maris, der Zugang, Schlüssel zum M., Liv. 37, 15, 1. Sil. 12, 442: u. so angusti claustra Pelori, v. der Meerenge von Sizilien, Verg. Aen. 3, 411. – d) (bes. als milit. t. t.) eine Örtl., die den Zugang zu einer andern Örtl. beschützt, bes. aber beherrscht, der Schlüssel, die Vormauer, das Bollwerk, die Grenzfestung, α) Sing., ripa Tanais, claustrum et iam perdomitorum et quot deinde adire decreverat, Curt. 7, 6 (26), 13: tunc claustrum pelagi cepit Pharon, Lucan. 10, 509: Byzantiorum civitas, claustrum Ponticum, der Schl. zum Pontus, Treb. Poll. Gallien. 6, 8. – β) Plur. (vgl. Mützell Curt. 4, 8 [33], 4. Bötticher Lexic. Tac. p. 91), claustra loci, locorum, Cic.: claustra Aegypti, Liv.: claustra Nili fluminis, Curt.: Corinthus, claustra Peloponnesi, Vell.: Elephantine ac Syene claustra olim Romani imperii, Tac.: in Alpes, id est claustra Italiae, ferebantur, Flor.: Aegyptus, claustra annonae, das Eingangstor zur Zufuhr, Tac.: quae (duae coloniae) velut claustra ad cohibendos Gallicos tumultus oppositae fuissent, Liv. – im Bilde, claustra (Bollwerk) ista nobilitatis refregissem, ut aditus ad consulatum non magis nobilitati quam virtuti pateret, Cic. Mur. 17. – e) die einschließende Truppenmasse, die Zirkumvallationslinie, claustra contrahere, Tac. ann. 4, 49. – / vulg. clōstrum, Cato r. r. 13, 2 u. 135, 2. Sen. de ben. 7, 21, 2; vgl. Diom. 383, 3. – Nbf. clūstrum, Not. Tir. 50, 90.

    lateinisch-deutsches > claustrum

См. также в других словарях:

  • PONTUS Euxinus — vide Axenus. Mare Cimmerium vocat Orosius, Caucaseum Apollonius, l. 4. Mare Ponticum nominant Horat. l. 3. Carm Od. 24. v. 4. et Plut. in Pompeio et Eumenide; Ptol, mare Boreale, et l. 4. ἀξιοθέατον, i. e. maxime spectatu dignum vocat. Pontum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PONTUS Cappadocius — Ptolemaeo est pars Cappadociae versus Colchidem. Arrianus in Periplo maris Euxini, vocat eam Thiannicam, cum scribit Ophim fluvium Thiannicam regionem a Colchide dividere. Olim sub Regibus, quarum primus Mithridates I. fuit, quem vide Nicol.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PONTUS — I. PONTUS regio Asiae minoris a Ponto Rege sic dicta, ab Occidente Haly fluviô, ab Oriente Colchide clausa: a Meridie minori Armeniâ, a Septentrione mari Euxinô terminata, Strabe. Prolemaeus vero, l. 5. paulo aliter; Pontus, inquit, ab occasu ere …   Hofmann J. Lexicon universale

  • EUXINUS Pontus — Mar Maggiore, et Mar. Negro, Fert. sinus maris latissimus, Thracio et Cimmerio Bosporis interceptus, Axenus dictus prius, i. e. inhospitalis, propter immanitatem eorum, qui eius maris litora incolebant: ibi enim hospites immolare solebant, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AXENUX Pontus — qui et Euxinus, a truci accolarum barbarie sic dictus. Α῎ξενος enim inhospitalis est. Nam ut Strabo l. 7. tradit, solebant sythae, maris huius accolae hospites immolare, eorumque carnibus vesci, calvisque uti locô poculorum. Ovid. l. 4. Trist. El …   Hofmann J. Lexicon universale

  • mer — Mer, f. Vient de Mare Latin, l Espagnol disant Mar. En approche plus la source, que l Italien retient du tout disant Mare, Pelagus, AEquor salum, Mer aussi en equippage de pressouer c est le lac rond dans lequel le marc est pressuré et le vin… …   Thresor de la langue françoyse

  • Guerre de Livonie — Siège de Narva par les russes en 1558, Boris Tchorikov, 1836. Informations générales Date 1558–1583 Lieu …   Wikipédia en Français

  • Greek Church — • Details the history and various divisions of the church Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Greek Church     Greek Church     † …   Catholic encyclopedia

  • Codex Las Huelgas — Codex de Las Huelgas. El Codex Musical de Las Huelgas (Burgos, Monasterio de Las Huelgas, Codex IX) o simplemente el Codex Las Huelgas (Hu) es un manuscrito medieval copiado a comienzos del siglo XIV en el monasterio cisterciense de monjas de… …   Wikipedia Español

  • Geschichte der Schifffahrt — Die Geschichte der Seefahrt kann hier nur in Auszügen dargestellt werden; die Seefahrt dient den Menschen bereits seit etwa 12.000 Jahren und bedient einen der wichtigsten Verkehrswege für den internationalen Handel. Schwer überkommende See… …   Deutsch Wikipedia

  • Seefahrtsgeschichte — Die Geschichte der Seefahrt kann hier nur in Auszügen dargestellt werden; die Seefahrt dient den Menschen bereits seit etwa 12.000 Jahren und bedient einen der wichtigsten Verkehrswege für den internationalen Handel. Schwer überkommende See… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»